Marc Orth over dromen, durven, doen:
‘Het doorstaan van de beproeving is mijn beloning’
Als bergbeklimmer gaat Marc Orth (57) fysiek en mentaal tot het uiterste om de top te bereiken. Dat enorme doorzettingsvermogen toont zich ook in zijn leven. Hij kent pieken én dalen, heeft soms angst om te falen, maar klimt altijd weer omhoog uit zijn dips. Doen is wat hem helpt. In actie komen, gáán, zijn dromen achterna. En daarbij durft Marc steeds beter zijn grenzen te erkennen. “Mijn zegeningen tellen en plezier zijn belangrijker dan het opzoeken van extremen.”
Als vijftiger is hij nog steeds sterk, fit en volop in beweging. Toch voelt Marc dat er een omslag gaande is naar een nieuw evenwicht. “De marinier die ik ooit was, zit nog steeds in mijn systeem, al gaan de jaren wel meer tellen”, realiseert hij zich. “Fysiek betekent dat iets inleveren, maar het mooie is dat levenservaring en persoonlijke ontwikkeling blijven groeien. Dat helpt me anders om te gaan met mijn behoefte aan extreme inspanningen. De sterke drive heb ik nog steeds, net als mijn hang naar het gevoel van strijden om iets te bereiken. Maar dat laat ik geen obsessie worden. Bovendien besef ik door mijn leeftijd dat het onder ogen durven zien van grenzen ook een vorm van overwinning is.”
‘Als ik de kans krijg, ga ik ervoor’
Het jongetje van vroeger dat zichzelf wilde bewijzen, is een volwassen man geworden. Toch heeft Marc nog steeds een voorliefde voor extremen en blijft hij dromen. “Nog één keer een top beklimmen in de Himalaya…”, mijmert hij hardop. “Ja, als ik die kans krijg en alles werkt mee, dan ga ik ervoor. Maar alleen als het echt kan. Na de laatste expeditie heb ik mijn gezin beloofd geen onnodige risico’s te nemen, want twee jaar geleden ging het bijna mis. Door zware weersomstandigheden strandde die expeditie vlak voor het laatste deel. De andere leden konden niet meer, ik voelde me nog sterk en fit. Toen ben ik samen met de sherpa (begeleider van expedities, red.) die laatste etappe gaan klimmen. De top hebben we gehaald, maar op dat moment was mijn uiterste limiet bereikt. Ik voelde geen enkele kracht meer om terug te keren.”
Wat Marc toen op die berg beleefde, is bijna niet in woorden uit te drukken. In een eindeloos lange en moeizame afdaling sleepte de sherpa hem er doorheen, letterlijk stapje voor stapje. “Helder denken lukte niet meer. Wel wist iets in mij dat ik moest blijven bewegen om mijn gezin weer terug te zien. Zo bleef ik gaan en kwamen we terug bij het kamp. Ik ben bij die expeditie echt door het oog van de naald gegaan en heel dankbaar wat die sherpa voor mij heeft betekend. Hij hield vertrouwen en redde mijn leven. Zo’n ervaring is bijna niet uit te leggen. Andere mensen verklaren me soms voor gek, maar de bergen blijven trekken. Ik weet hoe bijzonder het daar is. Het gevoel van de top halen is zó magnifiek. Daar ga ik heel diep voor en dáár zit de schoonheid in. Het doorstaan van de beproeving is mijn grootste beloning.”
‘Sparren met de fysio’
De droom om nog één keer een grote beproeving aan te gaan, maakt dat Marc zijn oog heeft laten vallen op de berg Manaslu, ook in de Nepalese Himalaya. “Een doel helpt me om te blijven trainen en mijn niveau te behouden. Al mijn sportieve inspanningen – hardlopen, fietsen, zwemmen en krachttraining in de sportschool – staan in het teken van in vorm blijven voor een grote uitdaging. Liefst in de bergen. Al roeide ik zeven jaar geleden ook 350 km van Rotterdam naar Londen in de Dutch Marine Rowing Challenge, voor een goed doel. Door de blessure die dat opleverde, kwam ik terecht bij Hendrik, mijn fysiotherapeut bij Daadkracht. Sindsdien ben ik bij hem in behandeling als ik klachten heb.”
“Bij Hendrik kom ik voor een combinatie van fysiotherapie, manuele therapie, dry needling én advies. Door de combinatie van vakkennis en zijn eigen sportervaringen is hij voor mij ook een soort coach”, legt Marc uit. “Iemand om mee te sparren over trainingsintensiteit, maar ook over rust, herstel en omgaan met dipjes en tegenslag. Ik kan enorme discipline in mezelf aanboren, maar als het fysiek tegenzit, dan krijg ik ook een mentale tik. Zodra ik door een blessure gevoelsmatig weer van voren af aan moet beginnen, vraag ik me weleens af: waar doe ik het voor? Dan kom ik door de adviezen van Hendrik toch weer in beweging. Fysieke actie maakt ook positieve stofjes vrij die helpen om dips te overwinnen. Juist door te blijven doen waar ik soms geen zin in heb, ga ik er weer van genieten.”
‘Die drive heeft me ver gebracht’
Jarenlang was doen vooral een overlevingsmechanisme voor Marc. Als kind al was hij goed in sport en zijn fysieke aanleg, nieuwsgierigheid en bewijsdrang brachten hem bij het Korps Mariniers. “Vroeger was ik een buitenbeentje in mijn familie. Iedereen kon heel goed leren, terwijl ik in mijn jonge jaren geen hoogvlieger was. Dat ik vooral werd geplaagd en weinig gestimuleerd in mijn talenten, heeft een stempel gedrukt op mijn jeugd. In mijn pubertijd was ik bij een open dag in Den Helder daarom al onder de indruk van die fitte, zelfverzekerde mariniers. Toen ik twintig was, kwam ik daar zelf in opleiding. Dat voelde als mijn enige kans om te laten zien waar ik wél goed in was en dat zorgde voor een enorme drive die me ver heeft gebracht.”
“Als marinier kwam ik in contact met extremen. Fysiek gezien door activiteiten als diepzeeduiken, jungletraining, parachutespringen, koudetraining en nog veel meer. In die tijd is ook mijn liefde voor de bergen ontstaan. Maar ook mentaal waren er extremen, vooral bij mijn uitzendingen naar Irak, Cambodja en Bosnië. In tien jaar tijd maakte ik dingen mee die anderen in hun hele leven niet meemaken. Mooie én heftige dingen. Ook dat heeft me gevormd. De invloed van dat mariniersleven en mijn sterke drive zijn er nog steeds. Dat helpt me bij mentale en fysieke tegenslagen in het leven. Het doorstaan is altijd weer de uitdaging. Dat brengt me verder en daarin vind ik uiteindelijk weer energie en kracht om door te gaan.”
‘Genieten van kleine dingen dichtbij’
In het hervinden van kracht, voelt Marc zich ook gesterkt door zijn geloof. “En: ik ben gezegend met de mensen om me heen, mijn vrouw Annet in het bijzonder. Zij is de grootste steunpilaar in mijn leven, echt een lot uit de loterij. Wat wij samen hebben opgebouwd met onze twee kinderen is het allerbelangrijkste. Zij leerde me van kleine dingen te genieten. Dat het geluk niet alleen op de hoogste bergtop is te vinden, maar ook dichtbij, in ons leven hier. Van haar neem ik adviezen aan, net als van mijn fysio Hendrik. Zij helpen me om de lat minder hoog te leggen. Dromen, durven en doen kan ook in een minder extreme vorm. En ik leer steeds beter om mijn zegeningen te tellen. Te kijken naar wat ik allemaal heb gedaan en bereikt in mijn leven.”
“Vroeger al wilde ik graag iets betekenen voor mensen en daarvoor mijn fysieke kracht inzetten. Nu kijk ik breder naar hoe ik van betekenis kan zijn. Bijvoorbeeld in wat ik meegeef aan mijn kinderen. Of hoe ik een verschil kan maken als teamleider binnen het gemeentelijke Sociaal Domein waar ik werk. Maar ook in hoe ik als burger leef en omkijk naar mensen die het minder goed hebben getroffen. Als marinier en bergbeklimmer heb ik leren volhouden, pijn happen en mensen meekrijgen. Daar doe ik nu mijn voordeel mee in sport, werk en andere activiteiten. Ja, ik heb diepe tegenslagen gekend en soms heb ik daar nog last van, maar ze maken me ook tot de mens die ik nu ben. Het motiveert me om de wereld een beetje mooier te maken, om iets goeds achter te laten. Want dat is de grootste missie die ik heb te vervullen.”
