Zes weken geleden ging de trailrun van 60km in de heuvels van België best prima, op mijn struikelpartij in de laatste 3km na dan. Mijn pink was uit de kom, die ik snel heb terug gedrukt, maar dit is nog wel een tijd erg gevoelig geweest. Het was dus even afwachten (lees: hopen) dat ik mijn stokken goed kon gebruiken tijdens deze trail. Want nu stond ik aan de start van de Innsbruck Alpine Trail, een trail van zo’n 100km met zo’n 4500 hoogtemeters.
De start was om 12 uur ’s nachts, niet echt een handige tijd om te starten, want voorslapen lukt eigenlijk niet. Bij de start was het droog, dus niet al te warm aangekleed; lange broek, longsleeve en shirt. Sommigen hadden regenjassen aan, maar die ontploften binnen een kilometer al. Anderen hadden een korte broek en korte mouwen aan, wat mij weer erg optimistisch leek, aangezien er regen voorspeld was. Na 10 minuten begon het inderdaad te miezeren en het hield de hele dag niet meer op… De eerste 6 à 7 uren waren in de nacht, dus hoofdlamp op en focussen. Het parcours liep langs riviertjes over smalle paadjes met veel boomwortels en dikke stenen, het was dus oppassen geblazen om niet onderuit te gaan.
Inmiddels helemaal zeiknat geregend kwamen we steeds hoger in de bergen, daar lag zelfs sneeuw. Het was daar ook behoorlijk fris, zeker in combinatie met kleren die helemaal nat zijn. Ik heb vlak voor de top schone bovenkleding aangedaan, wat wel erg goed voelde. Eenmaal in de afdaling was alles weer helemaal nat, maar ja, hier was het weer iets minder koud. Na 40 of 50 km begon mijn maag wat te steken, vrij normaal bij lange afstanden, maar toch onprettig. Na een maagtabletje, een paar cola’s met zouttabletten erin, ging het alweer een stuk beter en kon ik de kilometers aftellen. Welke afstand je ook doet, het is altijd fijn als je over de helft bent.
De beklimmingen in het tweede gedeelte waren een stuk pittiger en steiler dan in de eerste helft, gelukkig was het nu licht. Het bleef oppassen voor valpartijen, want je kon in bepaalde segmenten je voeten amper recht neerzetten door de talloze boomwortels, ongelijkmatige stenen en modderige stukken. Gelukkig bleef het bij één buttslide, dus dat was oké. In de laatste 15 km ging het vooral naar beneden. Onderweg nog een paar keer aangemoedigd door m’n vrouw en de kids, dat is altijd super leuk en motiverend. Op het laatst ging het nog verrassend makkelijk en kon ik goed snelheid houden. Na 15 uren en 27 minuten kwam ik als 53e over de finish. Volgens mij een prima uitslag voor iemand die in Pancakeflatland woont.
Nu, 3 à 4 dagen na de trailrun, ben ik alweer aardig goed hersteld. Nog amper spierpijn of andere pijntjes, dus dat is erg fijn! Na de vorige trailrun in België kon ik drie dagen amper lopen… Er is geen peil op te trekken.
De komende periode herstellen en weer opbouwen naar de volgende run. Misschien doe ik eind juni nog één trailrun en daarna voorbereiden op de CCC eind augustus. Ik heb er zin in!!
Lees hier de volgende update.
