Op 26 augustus 2022 was het dan eindelijk zover; de CCC. Een bergtrail van 101 km met dik 6000 hoogtemeters over smalle paadjes en rotsen rondom de Mont Blanc. De afgelopen maanden heb ik lekker kunnen trainen, vooral op het vlakke, dus ik had behoefte de laatste weken voor de trail nog wat hoogtemeters te maken tijdens onze gecombineerde trail/gezinsvakantie. Dat is voor ons als gezin een mooie manier, zodat het voor mij (en m’n vrouw) leuk is, maar ook zeker voor de kids. Ik heb een aantal leuke trainingen kunnen doen en ook veel tijd doorgebracht met m’n gezin, iedereen blij dus. De laatste dagen van onze vakantie waren we in Chamonix en hebben we enorm kunnen genieten van de duizenden trailrunners, de hele entourage, geklapt voor de trailrunners die finishten voor de TDS (120 km) en lekker gesneupt bij alle kraampjes van trailevents en de grote merchandise tent.
Donderdagavond ging ik redelijk vroeg naar bed, omdat ik vrijdagochtend 6.00 uur de bus naar de startplaats in Courmayeur moest nemen. Het slapen ging wel oké, douchen, kleren aan, tas op m’n rug, lampje op en lopend naar de bushalte. De busrit naar Courmayeur ging voorspoedig, dus nu mocht ik 2,5 uur wachten. Dat was weer wat minder leuk. In het dorpje even een cappucino gekocht. Ik hoefde spontaan niet meer naar de wc toen ik de honderden mensen zag wachten voor de wc’s. Vlakbij het startvak werd mijn materiaal nog gecheckt door een official, ik baalde daar wel een beetje van omdat ik alles super strak had ingepakt omdat het anders niet in m’n trailvest past. Maar goed, vriendelijk blijven, die man doet gewoon z’n werk en het is tenslotte voor m’n eigen veiligheid dat ik alles bij me heb. Telefoon, reddingsdeken, regenjas, dubbele zaklampen, etc. Check, alles goed.
De start was super gaaf, wat een entourage. De speaker noemde ons de helden van de dag, toch wel even een kippenvelmoment, ook met die mooie muziek erbij. Vanaf de start liep het rustig omhoog, dus het zweten kon meteen beginnen. Iedereen is dan nog fris, dus gewoon stug door blijven rennen. Mijn idee was, om een beetje vooraan te starten om grote opstoppingen te voorkomen. Dat lukte aardig, maar voor me en achter me was het één lange stoet van trailrunners die ongeveer allemaal in hetzelfde tempo omhoog gingen. Niet keihard, maar wel lekker doorlopen. De eerste klim was ook meteen de langste klim van de dag; 10,3 km met 1435 h.m. Het laatste stuk was trouwens behoorlijk steil, maar het ging oké. Daarna een hele lange afdaling met prachtige uitzichten. Het begon daar trouwens wel aardig mistig te worden en te regenen. Niet ideaal, maar 35 graden is ook niet prettig. Op een glijpartij na waarbij mijn jasje kapot scheurde, gelukkig geen lelijke valpartijen gehad, dus daar ben ik erg blij mee.
Via nog een paar hele gave beklimming, waaronder de Grand Col Ferret, kreeg ik het rond kilometer 55 wel erg zwaar. Mijn maag wilde niet meewerken, voelde me af toe wat dizzy, eten en drinken ging bijna niet, bergop ging het super traag en zweette enorm. Rond km 70 (bij Trient) stond mijn gezin mij op te wachten, dat gaf me veel energie. Ook meteen schone kleren aangedaan en mijn natte kleren afgegeven, dat luchtte erg op. Na een halve liter cola was mijn maag ook weer aardig oké, dus ik kon er weer tegenaan. Ik moest nog twee serieuze bergen oversteken, dus dat was te overzien.
De klim na Trient was echt prachtig en loodzwaar tegelijk, ik heb tijdens het ‘ploegen’ geprobeerd zoveel mogelijk te genieten. In de afdaling kreeg ik de smaak behoorlijk te pakken en haalde zo’n 40 trailrunners in, dat was wel echt kicken. De laatste klim ging eerst (gelukkig) heel geleidelijk, maar aan de tientallen lampjes voor me te zien, ging het op een gegeven moment toch angstvallig steil omhoog. Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven ademen op dit super technische segment en lekker door blijven gaan. Bovenop deze klim was de natuur ook weer fantastisch met ruwe rotspartijen, echt heel speciaal. Ook in de afdaling kreeg ik de smaak weer te pakken, ondanks de technische afdalingen met overal boomwortels en rotsblokken die maar 1 doel hebben; jouw enkels breken. Dus de hoofdlamp op volle sterkte en vol gas naar beneden. In de laatste 10 km afdaling heb ik nog zo’n 50 tot 75 trailrunners ingehaald, heerlijk dat dat dan zo goed gaat. Rond half drie ’s nachts kwam ik na dik 17,5 uur aan in Chamonix, de finish, yes, ik had het weer geflikt! Chamonix was inmiddels vrij rustig, ook niet zo vreemd, zo midden in de nacht. Bij de finish de handen natuurlijk even in de lucht en kon ik mijn vrouw bellen, zodat ze me kon ophalen.
Die nacht verder weinig geslapen door onrustige benen en nog druk in m’n hoofd van alle indrukken. De volgende dag nog lekker relaxen in het zonnetje en gekeken bij de finish van de UTMB (172 km), waar Kilian Jornet een nieuw parcoursrecord neerzette door als eerste deze race onder de 20 uur te voltooien. Dat is echt bizar snel. De winnaar van de CCC deed de race trouwens binnen 10 uren, zo’n 7,5 sneller dan ik. Niet normaal. Ik eindigde zelf op plaats 451, van de 1900 gestarte deelnemers (386 hebben de eindstreep niet gehaald). Met deze tijd ben ik erg tevreden!
Wat een prachtig avontuur. Alle verzorgingsposten waren ook super goed trouwens; water, cola, soep en isotone drinken, alles was volop aanwezig. Ook allerlei andere lekkernijen zoals bananen en meloen (wat ik vooral heb gehad) en verschillende soorten koekjes, snoepjes, macaroni, etc. Ook de vrijwilligers waren erg behulpzaam en vriendelijk. Al met al een super mooie ervaring. Nu eerst rusten en bekijken wat mijn volgende doel wordt.
